środa, 18 września 2013

zmiany i coś nowego:)

Nie piszę , tzn. nie piszę tutaj...
Euromusia to mój pierwszy kontakt z blogową rzeczywistością, jak dziecko we mgle.
Chciałam pisać, nie do końca świadoma jak , gdzie , kiedy i o czym?
Tytuł nie oddaje treści, ja nie oddaje siebie w 100 % .
Od jakiegoś czasu miałam w głowie inny plan.
Obmyślam nowy plan, obmyślam nowy plan najchetniej kiedy.....itd. itp.
Skojarzyło mi się, głupio zresztą , przepraszam;)

Wracając do rzeczy , w mojej głowie od dawna mrugało światełko.
Chciałam, stworzyć coś nowego, miejsce w sieci z którego będę zadowolona i dumna.
Wiąże się to jednoczesnie ze zmianami we mnie. O tych w moim życiu nie wspominając;)
Kto tutaj czasami zaglądał wie, że takowych nie brakuje;)
Moje posty też pokazują jak bardzo się miotałam, szukając swojego miejsca, roli jaką powinnam pełnić.

W jednym z komentarzy ktoś  napisał coś w stylu," Filuś, Filuś , wszędzie tylko Filuś" i ja pomyślałam, że tak.Dokładnie tak jest. W tym miejscu, w tej chwili to własnie on pisze moje dni. I tak jest dobrze. Im bardziej się z tym godzę , im mniej walczę ze sobą, tym bardziej jestem szczęsliwa.
Stąd pomysł na nowy blog "o Chłopcu I..."

Może nie każdy kto zaglądał tutaj się tam odnjadzie, może będzie za " dzieciowo", za normalnie, za codziennie? Nie wiem? Choć znając mnie , to ręka czasami sama trochę "filozofowo" po klawiaturze popłynie:) Taka ze mnie Mama Filozofka:) Mam mnóstwo nowych pomysłów, postanowień...
Pierwsze i podstawowe - nie robić nic wbrew sobie:) Uda się? Pewnie, że się uda! Tylko trzymajcie kciuki!

ZAPRASZAMY!!!



www.ochlopcui.blogspot.com

wtorek, 23 lipca 2013

górka!

W którym miejscu górki stoję?
Nie na szczycie, to oczywiste...Tam się chyba nikt nigdy jeszcze nie znalazł?

Czy kiedyś już pisałam, że moją ulubioną muzyką jest cisza?
Kocham , uwielbiam!
Więc korzystam z tego, że jestem bezrobotną ( na szczęście chwilowo), samotną kobietą z niania na utrzymaniu i celebruję chwilę..Ciszo trwaj:)

W tej właśnie sobie ciszy, siedzę i rozmyślam...
Jak to jest z tą górką?
Próbuję wykres w głowie stworzyć....
Sinusoida....Nie tam byłyby już doliny! Tego nie lubię...
Niech będzie jedna zwykła górka! Równiutka, w łuk wygięta, bez utrudnień, łatwa do zdobycia!!!!
Ha!Ha!Ha! Chyba sobie w tej ciszy życie tak idealnie wyobrażam;)
Na tej górce próbuje umieścić ludzika, siebie.

W tym momencie na moim równym łuku pojawiają się schody!
Nie mam pojęcia czy idę w górę, czy w dól schodzę? Może stoję na dole? Z której strony?

Całe życie pod górkę ! Tak źle, trudno i ciężko....
Narzekamy, przy problemach mniejszych lub większych...
Nie zastanawiamy się tylko czy z górki to aby na pewno znaczy lepiej?
Do góry idziemy by szczyt osiągnąć, do dobrego, wymarzonego, do ideału niedoścignionego...Na szczęście nasze;)
W dól lekko, szybko, łatwo i przyjemnie! Tylko po ulotnej, cudnej chwili może nas czekac twarde lądowanie...

W moim stanie zawieszenia, nigdy nie wiem?
Nie chcę całe życie mieć pod górkę....No kto to wytrzyma?
Tylko już biegłam szybciutko w dół i wiem jak lądowanie boli....

Równi by mi się chciało...Takiej prostej prościuteńkiej:)
Już widzę tą prostą kreskę....Tak spokojnie...
Tylko zgadnijcie co rysuje moja wyobraźnia na tej prostej linii?
Wóz!!!!
I ludzik nad wozem czy pod?
Dalej nie wiem;)




środa, 17 lipca 2013

mętlik

jestem niepoczytalna;)

Szukam inspiracji,
natchnienia,
pocieszenia,
ukojenia...
Zobaczyć muszę by uwierzyć....
O Tomaszu!
Nie zazdrościć ,
podziwiać,
napawać się kogoś szczęściem,
nadzieję rozbudzać,
wiarę podsycać....
O Judaszu!
Wygrać,
ogień ugasić,
myśli uspokoić,
osiągnąć metę własnych niemożliwości,
przekroczyć
O Łazarzu!
Powstać,
pójść,
w tył nie spoglądać,
nauki wyciągać z własnych niepowodzeń...
O Magdaleno!
Uwolnić się z siebie,
zapomnieć,
nie chcieć,
nie pragnąć i swego nie pożądać...

Juz przestań! Boli mnie głowa od mysli własnych, rozpędzonych....


Przecież lato z Filuśkiem w pełni:)










sobota, 13 lipca 2013

Po prostu bądź????

Wydaję się nam czasami, że Oni mają wszystko....
My takie nic w porównaniu!
Za chwilę nasze nic wszystkim sie staję....
Nie z zazdrości, nie mściwie....Choc przez moment ta myśl okropna "dobrze że to nie my" przemknęła...
To nie znaczy , ze źle życzymy...przecież nie im! Nie nikomu! Wcale...
Płaczemy z nimi choć nie widzą, choć są daleko, choć może myślą dzisiaj że im te łzy nasze niepotrzebne!
Przecież nie pomogą wcale, nic nie zmienią....
Ale nie wiem co zrobić? Czy modlić sie do tego Boga? Tego z którym pogodzić się ostatnio nie mogę...
Może los zaklinać? Ofiary bożkom składać?
Coz innego zrobić gdy  pragmatyczna dusza nic tutaj nie pomoże??
Odganiać myśli okropne, co byśmy zrobili,  jak się zachowali? Mając nadzieję nigdy nie doświadczyć...
I oni tą nadzieję mieli....Z największym problemem na kolorach ścian w domu sie kończacym!
Jeszcze wczoraj przecież...
Dzisiaj nic nie ważne...
Dzisiaj nawet ta inność przerażająca na początku niczym się wyda...
Bądź inna ....
Tylko bądź Kruszynko!
Tylko bądź...
My pokochamy Cię najpiękniej jak umiemy...
My już pokochaliśmy!
Tylko bądź!
Proszę....

niedziela, 16 czerwca 2013

jak to jest?

Jak to jest?
Tydzień temu można było w morzu się chlapać a dzisiaj Mama nie pozwala?
Wczoraj było słońce a dzisiaj jest ulewa?
Czekoladkę mozna jeść tylko w środę i niedziele....Więc dlaczego piątku nie nazwiemy środą?
Dlaczego Tata może a ja nie? Przecież już jestem duży....


Jak to jest?
Dlaczego wszyscy nie są szczęsliwi?
Kiedyś wszystko wydawało się proste a dzisiaj widzę zakręty na każdym kroku....
Dlaczego częściej muszę niż chcę? Przecież mogę chcieć a nie musieć....
Moje hormony rządzą mną a nie ja nimi....Nie lubię, a pogodzić się z nimi trzeba!


Jak to jest?
Duża , Mały....Każdy ma swoje problemy!
Więc dlaczego wciąż wzdychamy " jak dobrze być dzieckiem".....






niedziela, 9 czerwca 2013

Filip - chłopczyk wychowany miłością....

Nie wiedziałam kim jest, w ogóle go nie znałam...
Czekałam...
Na dziecko, na chłopca!
W głowie budowałam jego obraz. Obraz dziecka idealnego!
Dużo wymagająca od siebie, nie wyobrażałam sobie innego podejścia do dziecka!
Najbliżsi żartowali, że przy mnie biedne dziecko będzie musiało w wieku dwóch lat znać tabliczkę mnożenia...
Nie przypuszczali jak bardzo są w błędzie..Ja sama się tego nie spodziewałam:)

Nie wiedziałam , że wraz z synkeim przyjdzie ona...
MIŁOŚĆ!!!!!
Jak w głowę obuchem!
Odkąd wzięłam go w ramiona, nie chciałam wypuścić, nawet na chwilę...
Żeby nawet na sekundę nie poczuł braku miłości!!!
Od pierwszego spojrzenia wiedziałam, że wszystko inne jest nieważne!
On ma się czuć kochany i bezpieczny!
Najbardziej na calutkim świecie;)
Może kiedyś mu zabraknie czegoś, może nie zapewnię mu najdroższych ubrań, prestiżowej szkoły, domu z basenem...
Ale nigdy!  Przenigdy nie może poczuć braku naszej miłości!
Tak go właśnie wychowuję....

Nie przeczytalam w całości żadnego podręcznika na temat wychowania dzieci, nie mogę...
Nie umiem go wpasować w linijki..
To On, mój jedyny...
Jednego dnia rozkoszny, innego marudny...
Wrażliwy , leniwy, wymagający, kochający!
Nie żadne rodzicielstwo bliskości ( choć chyba mi najbliższe), nie Szeptunki, Nianie...
Wszystko się we mnie buntuje na te rady, jedyne co słucham to moje serce i on!
Czasami próbuję z rozumem... Z reguły nie działa:(

Chcę być Mamą świadomą.
Odżywiać odpowiednio, nie szczepić gdy nie ma potrzeby, stymulować, zachęcać, nie szkodzić...
Wszystko to jednak po...Na dalszym planie!
Najważniejsze by czuł się człowiekiem kochanym!
Zawsze! Nawet gdy krzyczę, gdy niezadowolona jestem to tulę jednocześnie!
Nieważne czy to wychowawcze czy nie!
On musi wiedzieć , czuć, że bez względu na wszystko!!!
Dla mnie jest najlepszy, jedyny w swoim rodzaju, najważniejszy , najukochańszy...

I wciąż nie moge uwierzyć , że kochać można tak bardzo!!!

Posta miałam napisać tydzień temu, przy okazji Dnia Dziecka!
Jednak zaczęłam przeglądać zdjecia i tydzień minął:)
Dlatego pokażę Wam też...

Filiusia kilka zdjęć ulubionych:))






sobota, 25 maja 2013

ta sama szklanka






Dzisiaj świeci słońce
Zaczęliśmy długi weekend ...
Jesteśmy zdrowi, mamy co jeść, gdzie mieszkać, rachunki popłacone...
Nic wielkiego..Więc dlaczego dzisiaj właśnie szklanka do połowy pełna?
Ba! Po brzegi przepełniona!!!
Przez to słońce? Przez pościel wypraną , na lince rozwieszoną? Tak cudnie będzie pachniała wytargana morskim wiatrem...
Czy przez dom posprzątany? Razem, bez nerwów, w spokoju...Nawet nie drażni teraz , że on pochrapuje obok na kanapie. Rozczula lekko jakby, a przecież innego dnia nerwy by mną targały od środka. Jak on może tak sobie spać gdy tyle rzeczy do zrobienia!
Dzisiaj wszystko zrobione? Nigdy...Tylko dzisiaj nie pamiętam, szufladkę " do zrobienia" zamknęłam na chwilę.

Filip śpi, tak cicho tutaj i błogo...
Umyłam podłogi, zaparzyłam kawę , zjadłam czekoladkę....Co tam? Przecież kupił mi moją ulubiona;)
Nawet paznokcie miałam siłę pomalować! Tak właśnie! Siłę i ochotę...Choć to brak czasu jest najczęstszą wymówką! Przed samą sobą....
I zupełnie nie rozumiem dlaczego jeszcze wczoraj moja szklanka była do połowy pusta?
Przecież miałam tyle samo!
Uśmiechnięte dziecko, zmęczonego Męża , kolendre na parapecie i zepsuty samochód...

Dlatego, że mimo niewyspania rano postanowiłam usmiechnąć się do swojego dnia!
Potem uśmiechnęłąm się do nich, do dzbanka z kawą, nawet do szorowanej ubikacji!
Tak, tak...Nawet do niej;)
I dostaję te uśmiechy z powrotem...I nic nie drażni, nic nie przeszkadza, nie uwiera....
I lubię tą swoją szklankę! Oj! Dzisiaj bardzo lubię!!!
Bo dzisiaj lubię siebie:)

Zapraszam na kawkę;)

niedziela, 19 maja 2013

Będzie:)

Chyba nigdy więcej już nic nie napiszę....
Weszłam do grona Mam pracujących i mimo, że to nie pierwszy raz, brakuje mi organizacji!
Choć pomysłów w głowie miliony...Piszę w myślach:)
Słowa w zdania układam, ze zdań posty klecę....Tylko czasu brak by do klawiatury usiąść;(
Ale nie poddam się i nie zrezygnuję! Ot, co!!!!

Lubię to swoje miejsce...Usiąść, zatrzymać się na chwilkę, w siebie wsłuchać...
Nie mysleć czy pranie powieszone, syrop podany, rachunki zapłacone...Tylko tak o sobie, o nich, o nas!!!

Nasze " My|" musimy od nowa w odpowiednie szufladki powkładać...Tak żeby razem się zmieściło!
Przyciąć trochę z każdej strony, rogi pozaginać, w rolkę pozwijać!
Ciężko momentami....Każdy chciałby swoja półkę, a tu trzeba razem!!!
Z ta pracą nudną, z mieszkaniem nowym poraz setny, z nianią w domu, z deszczem za oknem, z Filusiem rozdrażnionym, samochodem popsutym, sąsiadem nienormalnym...
I jeszcze o nas nie zapomnieć!!!Oj bardzo muszę skupić się czasami by o tym, że kocham pamiętać!
Niekoniecznie za co, ale dlaczego! Na dobre i na złe....

I wróci wszystko do normy, pewna jestem!
To nowe normą się stanie....
I czasu będzie starczało i nerwów mniej i pisać częściej będe...
No przecież, nie ja pierwsza i nie ja ostatnia...
Przecież tak dobrze, gdy jesteśmy w trójkę, razem...

I tak trudno pępowinę odcinać...
Nie ja Filka spać kładę, nie ja całym jego światem!
Tak być musi! Tak dobrze i dla mnie i dla niego..Tylko troszkę smutno czasami...
Tak po cichutku smutam, momentami....Malutkimi:)
Na duże czasu szkoda! Tyle do zrobienia, tyle do przeżycia:)
I wiecie co? Dobrze będzie! Wierzę w to!

A tą wiarę w dużej mierze Waszym blogom zawdzięczam...
Niesamowite jest ile dobrej energii można przez ekran przekazać! Ile optymizmu!
Choc czasu brakuje , codziennie po pólnocy na moje ulubione blogi zaglądam
Nie zawsze zostawie komentarz ( z telefonu nie lubię), ale czytam, rozmyślam i z reguły z Wami zasypiam:)


wtorek, 23 kwietnia 2013

tylko chwila....

To była tylko chwila....
Spuściłam ją z oczu na sekundę...
Zostawał tam sam tysiac razy i nigdy do pieca nie podchodził...
Przecież to było standardowe szczepienie, lekarz kazał....

Ile takich historii słyszeliście? Ja mnóstwo!
Odkąd jestem Mamą huczą one w mojej głowie całe dnie i noce!
Boję się tej chwili! Chwili nieuwagi, chwili zamroczenia, chwili nieświadomości!!!
Może kwoką jestem! Może moje dziecko mniej samodzielne jest przez to, może mniej odważne?
Chwile gdy nie mam go w zasięgu wzroku, z czasem stają się coraz dłuższe....
Może półtora minuty ogląda sam bajkę, gdy ja zmywam. Potem  przerywam, wycieram ręce i idę "rzucić okiem". Po kolejnej minucie nie przerywam, ale zakręcam wodę, nasłuchuję...Wołam by usłyszeć, że jego głosik dobiega z bezpiecznej kanapy. Ponieważ w głowie wciąż jakiś głos szepce mi do ucha " to była tylko chwila"..

Ja wiem, że pod moim najczujniejszym spojrzeniem krzywda mu się stać może. Wiem , że wywrócić się i zęby wybić może na gładkim asfalcie. Wiem, że są sytuacje których nie unikniemy!
Staram się jednak! Ochronić go przed każdym możliwym złem, w TEJ chwili być przy nim, uratować albo chociaż pomóc w potrzebie...
Bo ja mam być! Czuwać, tłumaczyć, pokazywać!
W ten sposób doszliśmy do dwóch i pół roku bez jednej barierki w domu, bez żadnej blokady, bez zasłoniętych kontaktów....I bez tych nieszczęśliwych chwil!
Nauczyłam się kierować intuicją. Staram się być Mamą świadomą, nie przyjmującą tempo tego co mówią inni! Nawet gdy są to lekarze....Nie przyjmuje argumentów bo tak musi być, bo tak jest najlepiej, bo tak robią wszyscy! Moje dziecko to nie wszyscy! Zanim podejmę jakąkolwiek chcę wiedzieć o danej sytuacji co tylko jest możliwe...

Ponadto staram się nie zwariować:) Nie uchronię Filipa przed złem calego świata, wiem....
Choć tak bardzo bym chciała...
Więc idąc z nim przez świat nie tylko boję się tej złej chwili, uczę się też doceniać piękną i dobrą!
Bo tych chwil w naszym życiu jest mnóstwo a dwulatek pięknie je wskazuje....



-Piękny Kwiatuszek!!! Smell Mamo!!!
-Synku chroniony....;)


Ja ci napisę...Nic się nie martw Mamo:)

wow!!!!it's a rainbow!!!!

wtorek, 16 kwietnia 2013

światełko:)


Nie, nie ! Nie w tunelu ale we mnie! W nas!
Pojawia się wraz z wiosną...
Przecież tak czekałam!
Wiedziałam , że przyjść musi:)

I poukłada się wszystko powolutku...
I naprawię to co do naprawienia...
I za dwa lata , może szybciej, znowu spróbujemy...
Może tym razem będzie dziewczynka?

I świat wróci na miejsce....będe ja i oni:)
Niania też będzie..bo do pracy chcę i muszę!
I płakać pewnie za trzy tygodnie będe, że Filuś z obcą dziewczyną zostaje...ale tylko chwileczkę?
Przecież starsza jestem od niego , więc i rozsądniejsza być powinnam;)

I choć mądrzejsza o ostanie doświadczenia, dalej pewnie błędy popełniać będe....
Nowe głupoty wymyślać, bo tak normalnie to my nie umiemy...
Poczucie mam jednak, że choć przez chwilę wszystko jest na miejscu...
Patrząc w przyszłość doczekać się nie mogę i czarnej dziury nie widzę...
Siebie w ten obraz wmontowac muszę...
Taką jaka jestem, z nowym - starym włosów kolorem , ze spodniami zamiast sukienki, z nie zawsze pomalowanymi paznokciami ...
Z walką o lepiej, o więcej, o nowe....

Światło jest we mnie;))))))  
Mocy przybywaj;)

piątek, 5 kwietnia 2013

Najdroższy...

No przecież ręce mam dwie!
Jedna Filipa przez świat prowadzi, a druga  Tobie ciepło i wsparcie dawać powinna...
Tymczasem tylko serce me dzisiaj z Tobą przy grobie Ojca czuwa!
Łzy ciekną po Twych policzkach, może ciche łkanie dech zapiera....
Powinieneś schować zapłakana twarz w moich dłoniach, Filip na chwilę i tą drugą by Ci pożyczył...
Choć ponoć mężczyźnie płakać nie wypada?
Ty płaczesz często, bo nie " Mężczyzną" jesteś a Człowiekiem!
Nie z krwi i kości , ale z serca i duszy wrażliwej...
Tak jak Tata Twój dla ktorego Anioly dziś walc powitalny tańczą w niebie!
I tak jak Twoja Mama kochała serce jego, tak jak Twoje wielbię nieustannie..
Ręce gotowe do pracy i pomocy, ramię silne , słowo ciepłe ..to potem! Pierwsze jest serce!

Nieuniknione koleje rzeczy nie przynoszą dzisiaj ukojenia...
Miesiące czekania nie czynią odgłosu ziemii spadającej na trumnę mniej bolesnym...
Życie z nim całe przed oczami ...Te bez niego trudno sobie jeszcze wyobrazić...
Na widok synów poraz kolejny mgła Ci oczy przysłania....
Dziadka mieć nie będą...
Na ostatnich zdjęciach taki wychudzony, bezbronny.....i tak bardzo widać w jego twarzy naszego syna...
Jak dwie krople wody...

Bez Niego nie miałabym Ciebie, Filipa....
Nie byłabym tym samym człowiekiem....

Dzisiaj płacz Kochaninie Ty moje!
Serce me tuli Twoje! Tak mocno!
Tylko ręki tak daleko wysłać nie mogę......

sobota, 30 marca 2013

Alleluja:)

Pobudka o piatej rano! Czasami świtało, czasami bywalo jeszcze ciemno...
Szybki rzut oka na zajączkowy prezent! Na otwieranie nie ma teraz czasu.
Ciepła herbata pita na przemian z siostrą ...i idziemy!
Do Kościoła! Na rezurekcję!
Na przegląd wiosennych kreacji we wśi;)

W kościele Grób Pański, zawsze obstawiony mnóstwem hortensji dookoła.
Strażacy dzielnie stoją na warcie. Wytrzymali całą noc...rozgrzewali się w podziemiach;)
Może uda się usiąść z Mamą w ławce na przedzie? Po procesji i tak wszystko się wymiesza i nikt nie będzie miał swojego miejsca..Albo żadnego miejsca, bo wszyscy dzisiaj do kościoła ruszyli! No na Wielkanoc trzeba! Na codzień raczej niewierzący, tego dnia boją się kary niebios1

I czekamy i szemramy, rozglądamy się dookoła.....
Ja czekam w napięciu, naprawdę....Na Proboszcza!
Wejdzie w ciszy , pod baldachimem,  w asyście strażaków i ministrantów....
Przy pierwszych promieniach słońca wpadających przez witraże...
I donośnym, pięknym głosem zagrzmi " Chrystus Zmartwychwstał Alleluja!!!!!!!"

Nie umiem Wam powiedzieć czy wierzę, jak wierze, w co wierzę?
Zostałam wychowana po katolicku, w pełnym tego słowa znaczeniu.
Z czasem moje podejście do wiary bardzo się zmieniło, ale pozostało umiłowanie do kościoła.
Nie do instytucji ale  do miejsca, do budynku, atmosfery, do obrzędów

Wesolego Alleluja!!!!!!!




piątek, 22 marca 2013

Ale je-estem!!!!

Tak śpiewnie to miało zabrzmieć!
Może ktoś nie zauważył? :)
Prawie po dwóch tygodniach w Polsce pierwszy raz włączyłam laptopa.
Zameldować się chciałam!
Piosenka Anny Marii Jopek mi się skojarzyła..treść może niekoniecznie tutaj na miejscu, ale tytuł ( bądź tylko refren) jak najbardziej...
Choć przez ten czas tematów do omówienia na piśmie kotłowało się w mej głowie mnóstwo,  to dzisiaj tak króciutko tylko...

Stan przejściowy jest ostatnio jedyną stałą w naszym życiu..O ironio!
Nie martwi mnie to! Czuję, że blisko celu jestem..Mimo, że realnych przesłanek ku temu niewiele;)

Męża mi brakuje bardzo....Choć przyznam szczerze, że na początku pobytu w Kanadzie irytował mnie chwilami! Rozłąka jednak nie jest dobra! Fe! Be! Nie dla mnie!
Najgorsze jest to, że można się przyzwyczaić! Do życia samemu, jak kto chce sobie.....Według mnie stąd już krótka droga do życia samotnie! Jako kocham tak nie lubię!

Tutaj tracę anonimowowść.....Znają mnie wszyscy..bądź prawie wszyscy;)Niektórych nie znam nawet ja! Nikt nie zadaje pytań....No prawie nikt:) Myślę , że się poddali ....Mało kto za nami nadąża! U niektórych na liście niudaczników, starceńców jesteśmy! Nie rusza mnie to..Naprawdę! Nie wiem czy już kiedyś o tym wspominałam, ale w ogóle nie przejmuję się opiniami innych ludzi! Zwłaszcza tych na których mi nie zależy....Natomiast Ci , którzy są dla mnie w jakimś stopniu ważni nauczyli się brać mnie taką jaka jestem....
Przypuszczam , że najwyraźniej pogodzili się z myślą , iż nikt mnie nie zmieni....Sami podejmujemy decyzje! Sami też ponosimy ich skutki ( część mniej przyjemna)...Kiedyś byłam inna...Wszystkich uszczęśliwiać chciałam!
Związek z dużo starszym, rozwiedzionym obcokrajowcem wyrabia odporność;)Uwierzcie na słowo....I dobrze mi z tym;)

Lubię Wielkanoc!  Nie czuć jej w tym roku wcale...pogoda i w Polsce zimowa! Choć po kanadyjskich mrozach dla mnie to upały prawie! Zieleni jednak by się chciało! Bazich kotków! Tego krzaczka żółtego którego nazwy nie pamiętam.....Od poniedziałku biorę się za budowanie atmosfery;) Toć od nas samych to zależy....Jajka, króliczki, zajączki...coś  się wyczaruje! W sensie atmosfery oczywiście;) Ręce u mnie dwie lewe! Choć korci mnie ostatnio, oj korci!


Bez składu i ładu..
Dochodzę do siebie, wybaczcie!;)

środa, 6 marca 2013

JA decyduje

Nawet nie wiem czy chcę o tym napisać...Ale jakieś dziwne poczucie mam , że muszę się wytlłumaczyć...Najbardziej chyba przed sobą samą...

Różne decyzje w życiu podejmujemy...Nie wiem dlaczego kiedyś myslałam, że mam wyłączność na te dobre?Dzisiaj wiem, że i te bardzo złe podejmować umiem. Przez moment nawet przestać chciałam. W głowie sobie ułożyłam, że ktoś inny będzie o moim życiu decydował a ja poslusznie podąże wytyczoną ścieżką. Wspanialy pomysł! Jeśli własne JA zgładzić chcemy, jeśli umiemy...
Bo chcenie nie tylko do spełnienia marzeń nie wystarcza, do porażek zaliczania też ....Nie wystarczy chcieć zniknąć, trzeba jeszcze umieć! Przez moment wierzyłam, że uda mi się!
Całe szczęście nie znalazł się nikt chętny by owieczkę na rzeź prowadzić....i JA dalej decydować musi!

Ze mną do społu....jednak JA wymagające jest strasznie! A może tylko troszeczkę wybredne? Nie wiem, ale byle co mu nie odpowiada! Jak źle się dzieje zaczyna płakać....Głośno, bądź po cichutku, zależy....Zawsze jednak bez mej zgody! Tam gdzie nie wolno, gdzie nie wypada, gdzie nie ma sensu!
Płacze....Jeśli nie reaguję krzyczeć zaczyna, tupać nogami, szczypie nawet niekiedy!
Skoro jest ze mną zawsze , mam się z nim liczyć!
Dbać , pielęgnować a przede wszystkim szanować!
Bo Ja jest we mnie i dla mnie....
Choć w dniu codziennym często na dalszy plan spychane, inne Jestestwa pielęgnuje!
Zapomnieć jednak nie pozwala....
O tym, że ważna jestem i być mam szczęśliwa...
O tym, że JA się nie starzeje, tylko doświadczenia zdobywa...
Czasami błędy popełnia, innym razem zwycięsko przez me oczy wygląda.
O tym, że jest...
Ma swoje upodobania, zwyczaje, standardy....
Ma plany i marzenia...
Ma siłę woli...Nawet gdy czasami znaleźć jej nie może,
Ma serce ogromne dla innych ale i mnie miłuje.

Od pierwszej chwili to moje głupio - mądre JA wiedziało, że Kanada nie dla mnie....
Nie moje to miejsce i nie mojej rodziny...
Przekonywałam..."daj szansę", " wytrzymaj - przyzwyczaisz się" , " tutaj też są ludzie"
Bezowocnie...
Więc stłamścić próbowałam...
Udawać , że JA nie ma..odeszło i już się nie liczy...że cele wyższe, priorytety....

Nie mogę! Nie chcę! Nie umiem!
I dla Niego moje JA ważne, bo pokochał je we mnie...
I jak bez JA dziecku świat wytłumaczę?

W ten weeknd wracam do Polski, mój Mąż tydzień później leci do UK....
Tam się zaczęła emigracyjna przygoda..może tam zamkniemy kółeczko, kto wie?

Tym razem nie boję się , nie obwiniam za pochopność , za brak stabilizacji dla Filka....
Tym razem czuję, że muszę!
Moje JA zdecydowało przeżyć...


I po dziurki w nosie mam noszenia skarpet mojego męża:)
JA mówi, że " nietwarzowe" ;)




czwartek, 28 lutego 2013

bo z Ewą ćwiczyć ( się ) chcę!!!!

10 dni:)
Wiecie jak to jest?
Noworoczne postanowienia!
W tym roku się uda!
Nie poddam się!

Badania pokazują ( nie wiem kto je robił, usłyszałam w radio), że 28 stycznia większość ludzi poddaję się i rezygnuje z postanowień noworocznych....
No coż! Polemizować nie będe! Co prawda nigdy nie zaglądałam w kalendarz, ale ta druga część , czyli rezygnacja, dotyczy mnie  jak najbardziej!
Choć kiedyś rzuciłam palenie pierwszego stycznia i pół roku wytrwałam...Widać jednak, że rzucanie we wrześniu bardziej mi służy , bo już trzy i pół roku nie truję siebie i otoczenia;)

Wracając do noworocznego zapału, zastanawia mnie magia tego wydarzenia? Ile lat dane nam dreptać po świecie, tyle niemalże próbujemy zmienić się na lepsze od dnia 1 stycznia:)  I znam takich koło sześćdziesiatki którzy wciąż w to wierzą i rok w rok próbują! I może i dobrze, bo punkt zaczepienia jaki by nie był, to  jakieś oparcie....Tylko skąd  ta naiwność co roku? Jakby ten przełomowy dzień w kalendarzu sam z siebie miał nasze życie lepszym uczynić? Sam fakt, że to już nie 12 a 13 napisać trzeba, daje nam zmian poczucie...Choć na początku roku mylimy się często i ręka automatycznie 12 wpisuje;)

Więc i ja w drużynie pierścienia:)
Wierząca , że w tym roku uda się z pewnościa! Cel przyziemny i kilka lat z rzędu już powtarzany! Wziąć się za siebie! Co w tłumaczeniu dosłownym oznacza, zrzucić te kilka nadprogramowych kilogramów, pozbyć się celulitu, z toksyczną miłością do czekolady skończyć niszczący związek...itp., każdy doda coś od siebie! Nawet Doda;)
Ja w tym roku zrezygnowana walką z wiatrakami ( wiatraki - to ta moja siła woli której brak) , postanowiłam postawić na jakość a nie na ilość....Ponieważ ilość wcale nie tak wielka i nie tak przeszkadzająca jak "low quality":)
I tutaj uwaga! Wcale dnia 28 stycznia nie przestałam robić "brzuszków" i przysiadów! Jak na mnie to już całkiem nieźle....
Jako, że me życie towarzyskie od jakiegoś czasu ma wymiar bardziej wirtualny niż realny ( co mam nadzieję niedługo ulegnie zmianie), nie mogła umknąć mej uwadze ilość wpisów na fb tablicach dotyczących Jej!
Tak! Znaczna ilość moich ,mniej lub bardziej, znajomych, zdjęcia nijakiej Ewy Chodakowskiej na tablicach umieszcza! Jednak ja,  w osobie własnej, nigdy za wizerunkiem fit - lady nie przepadałam, więc przez jakiś czas bez zainteresowania omijałam te wpisy....
Pewnego dnia jednak ciekawość, bądź nuda, zwyciężyły.
 Otworzyłam i przepadłam....
Od 11 dni ćwiczę z Ewą! Choć krótko to bardzo, to przestawać nie zamierzam....
Ona zaraża! I nie chodzi tutaj o sprawność fizyczną ( choć ta jest miłym efektem), lecz o podejście do życia!
Żaden moment nie jest idealny dopóki go takim nie uczynimy, więc nie czekaj do jutra, rusz się i zacznij (ćwiczyć) zaraz, teraz...
Wiecie jak to jest? Od poniedziałku, przyszłego miesiąca, czy też wspomnianego wcześniej Nowego Roku! A niby dlaczego? I nie mówię tu tylko o gimnastyce....przecież to życie!
Życiowo też mówi Ewa, że wszystko zależy od Ciebie, wszystko zaczyna się w Twojej głowie!  Nie narzekaj , bądź jedną z tych, którym się udało! Nie ma półśrodków, nikt nie zrobi nic za Ciebie, nie czekaj!
Nie wiem skąd Ona bierze tą haryzmę ale idą za nią zastępy:)
 I ja! Taka zawsze krytycznie nastawiona na wszelkie akcje i reakcje..
 Łyknęłam!
Wpadłam jak śliwka w kompot!
Ewa mówi, że treningi wywołują endorfiny! O tak! Musi coś w tym być!
Ja ! Przyznam się Wam ( głupia) czekam żeby na koniec ćwiczeń, gdy już solidnie spocona dyszę, usłyszeć od Babki z monitora "Jestem z Ciebie dumna"!
Bo przecież ja sama z siebie dumna jestem jak nigdy!
I co z tego, że Filip przez 45 minut bajki ogląda? Nie pierwszy raz i nie ostatni! Ale dzięki temu ma Mamę przez resztę dnia usmiechniętą! Czasami w ramach pomocy na głowie mi usiądzie lub do nogi się przyklei;)
I już nie takie ważne dla mnie czy zobaczę efekty po miesiącu czy po pięciu, może wcale...
Ja je czuje od pierwszego dnia!
 Halo! Mam mięśnie! Niesamowite!
Nogę i ręke do góry podnoszę jednocześnie i nie tracę równowagi!:))))
I od razu sprawniejsza się czuję, na ciele i na umyśle!
Bo dla siebie coś robię!
Coś co nie kosztuje, co nie wymaga pomocy innych, stałej pracy i willi z basenem!
Robię coś, co zależy tylko ode mnie! Do czego potrzebny mi tylko kawałek podłogi i 45 minut!
I ja egoistycznie te 45  minut znajaduję!
I szczęśliwa jestem z tego powodu!
Oczywiście w sieci pojawiają się komentarze , że Ewa robi to tylko dla pieniędzy, że te hasła to czysty marketing! Nie dbam o to! Dla pieniędzy? No mam nadzieję, każdemu potrzebne....Płyta za 25 złotych? darmowe filmiki na youtubie? Jakoś obdarta z pieniędzy się nie czuję...
Przecież to uczciwa praca! Sprzedaje sposób, podaje Ci myśl! Nie koktail, po którym 20 kg w tydzień schudniesz;) Ewa sprzedaje samo zdrowie! I mnóstwo zachęty:) Niech zarabia na tym jak najlepiej!

A za mnie kciuki trzymajcie żeby zapał się nie skończył! Żebym do kolejnego Nowego Roku nie czekała...Zresztą wszystkim tego życze...Jakikolwiek masz cel! To Ty wybierasz środki:) 


A zblazowane Miśki niech się gapią z kanapy;)



 


 

piątek, 22 lutego 2013

Avo...


Szampon? Odżywka?
O co tutaj chodzi?
Jeszcze nie nałożyłam odżywki? Ale chyba ją otwierałam?
Może ją nałożyłam bez użycia szamponu?
Nie ma wyjścia....
Zaczynam od nowa. Myję włosy szamponem, nakładam odżywkę i kolejne 5 minut.
Nie pierwszy raz  nie pamiętam....
Stoję pod prysznicem, woda stanowczo za gorąca i tylko jej szum słychać...
Moja świątynia dumania...
Moje pięć minut...tylko ja i Ja!
Potrzebne mi jak powietrze...Odkąd urodzil się Filip, prysznic to jedyne miejsce gdzie jestem sama...Nie pilnuję, nie uważam, nie nasłuchuję.
Przecież nawet w nocy sprawdzam po kilka razy czy oddycha, czy przykryty, czy nóżki nie wystają....
A tutaj jestem sama ze swoimi myślami...

Dzisiaj jest ze mną Ona.
Kobieta o której pisałam tutaj.
Macocha mojego Męża - określenie tak do niej nie pasujące .
Mae ( czyt. Maj, Mama) , Madrinha ( Matka Chrzestna), Avo Lourdes ( Avo - Babcia)....
Jest ze mną bo już jej nie ma....

Pamiętam doskonale moje pierwsze z nią spotkanie....
Stres mi troszkę towarzyszył, pierwszy raz w Portugalii, pierwszy raz miałam spotkać rodzinę Alipio, nie mówię po portugalsku, wszyscy lubią jego byłą żonę...
Weszłam do wielkiej kuchni i wszystko minęło!
Tam każdy czuję się jak w domu!
Długi stół, na szesnaście osób, fotel dla dziadka, pies na fotelu, papuga na ścianie...
I ona wśród garnków i talerzy:)
Już przepadłam!
Portugalskim zwyczajem dwa całusy na powitanie dla każdego.
Brat zagaduje po angielsku, Dziadek na migi, a Babcia juz stół obrusem nakrywa!
Bo obrus musi być na stole w trakcie posiłku! Mały, na pół stołu, w czasie śniadania i podwieczorku, duży przy obiedzie i kolacji....
Dziadek siada u szczytu, Babcia z jego lewej strony, mój Mąż jako najstarszy syn, obecny w domu ,z prawej!  I ja swoje miejsce przy Mężu dostałam i już nigdy nie usiąde na innym, bo to jest  mi przypisane;)
Zupa, drugie danie, wino obowiązkowo...
Ziemniaki, ryż i frytki jednocześnie!
Sałata...dla mnie już robi oddzielnie, bo ja octu nie lubię!
Już!  Zjedzone, wspólnymi siłami posprzątane , czas na kawę...
Avo juz ekspres szykuje, podgrzewa maciupeńkie filiżanki do esspreso....
I co chwile patrzy na mnie z uśmiechem i pyta czy lubię?
Szybko załapałam! gostu!gostu! ( czyt. gosztu, lubię)
I Ona najszczęśliwsza na świecie!
I już mnie goste;)

Pięć posiłków dziennie, każdy o ściśle określonej porze, każdy przepyszny!
Całe życie w tej wielkiej kuchni ! I my tam wszyscy...
I porządek nienaganny!
Jak Ona to robiła?
Kuchnia do palenia węglem, taka koza, z cyny czy aluminium, nie wiem....wyszorowana na wysoki połysk! Codziennie używana a wygląda jak nowa!
Bo kuchenka najważniejsza!
Mogą być naczynia w zlewie, ale kuchenka musi być czysta!Mój Mąż jest identyczny:)
Z podłogi można jeść, sypialnie przygotowane, w łazienkach ręcznie zrobioną koronką przyozdobione ręczniki...

I w tym wszystkim Avo, zawsze uśmiechnięta!
Woła papugę...żeby w końcu mi pokazała, że umie mówic! Stara jest i teraz zima, to śpi cały czas!
Wygląda przez okno  czy psy się nie kręcą ?Te głodne...trzeba im resztki jedzenia znieść na dół! I mleko dla kotów koniecznie!
Przy oknie linka z haczykiem. Rano świeży chleb i bułki z piekarni przywiozą , woreczek zaczepią na haczyk i  jest na śniadanko!
Nogi już ją bolą na pierwsze pietro cały czas chodzić!Więc linka bardzo się przydaje....a i okno  to kontakt ze światem! Z sąsiadami porozmawia , z listonoszem...
Już nalała zupy w pojemnik i wciska Alipio do rąk, żeby zniósł na dół, do sąsiadów!
Idź, dzieciaki zjedzą , tą lubią! Często pytają o Ciebie...idź, porozmawiaj!
Później pójdziemy po wodę do źródełka, bo jej już ciężko! A ta woda dużo lepsza niż ta ze sklepu.
W międzyczasie opowiada co tam nowego w portugalskiej polityce, jakie ceny w sklepach...
I czy na zakupy ją zabierzemy? Samochodem, bo ona tak lubi do ludzi...I do fryzjera  na tą  okazję pójdzie i paznokcie pomaluje!

Co slychać u Jorga? Co u Fernandy? O Elsę się tak martwi....
Ines taka cudna, wnusia malutka!
Tylko prawnuczki Izabeli nie widziała jeszcze, bo ona w Anglii się urodzila...
O każdego się martwi....
Siedmioro dzieci, trzynaścioro wnucząt, pięcioro prawnucząt! Jeszcze ich żony i mężowie...
A ona tylko jednego syna urodziła, który ani żony ani dzieci nie ma...
Choć różnie bywało, wszystkich kocha po równo!
 A najbardziej kocha Dziadka!
Bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że  wdowca z szóstka dzieci poślubiła?
Dom im stworzyła wspaniały i serce oddała....i siebie!

Urodziła się w pierwszy dzień wiosny, odeszła w Walentynki....
Płaczę i ja...Choć parę razy w życiu  ją widziałam.
 Liczylismy się z odejściem Dziadka, a to ona, jego najwytrwalsza opiekunka, odeszła pierwsza!
Starzy ludzie umierają...takie życie! Mimo tej prawdy oczywistej, łzy do oczu naplywają.....
Nie będzie już tego domu, tej kuchni, tego uśmiechu i miłości wypisanej na twarzy...
Nie zaśpiewa Filipowi portugalskiej kołysanki, nie zrobi ulubionego deseru dla jego Mamy, a Tata nigdy już nie napije się jej likieru kawowego i nie wyje ukradkeim marmolady!
Prawdziwej, z owoców marmelo...
Papuga już z pewnoscią się więcej nie odezwie....
Cała ulica odczuje stratę! Sąsiedzi, dzieci, psy, koty!
Ona serce miała dla wszystkich!
I tak jak umiała najlepiej je oddawała....z jedzeniem, z uśmiechem, z piosenką!

Dla naszego syna zostaną nasze  wspomnienia Avo Lourdes...
I  dom próbujemy  mu stworzyć, taki jak ona dla nas wszystkich tworzyła....z zawsze czysta kuchenką....

Klika zdjęć z portugalskich wakacji....

stół w kuchni Avo Lourdes..w roli głównej laitao, pieczone prosię, tylko na specjalne okazje! 

widok z ulicy;)


księżniczka i jej wieża:)


                            
                      

                                 
festwial  średniowieczny, Santa Maria de Feira

czwartek, 21 lutego 2013

Tig - TAG :)

Tig - Tag, Ala - Tag:)
i od Ali ! takiej zaczarowanej :)
Właściwie od jej Mamusi!





                                                                 Inicjatorka zabawy


Zasady zabawy:

1. Umieść w poście baner z tytułem tagu i linkiem do Kirei - inicjatorki tagu

2.  Odpowiedz na 17 pytań w formie zdjęcia - może to być pojedyncze zdjęcie, kolaż złożony z kilku zdjęć, sfotografowany rysunek, PrintScreen. Ważne, żeby odpowiedź była w formie graficznej, a nie tekstowej - ewentualnie krótki podpis dozwolony :)

3.Postarajcie się, aby większość zdjęć była Wasza własna, a nie np. pobrana z internetu z podaniem źródła. Wtedy ten tag będzie bardziej "osobisty" i ciekawy, choć kilka pytań trochę utrudnia to zadanie (np. w przypadku pytania o życzenie).

4. Otaguj 7 osób :)


1. Codziennie widzisz
w chwili obecnej tylko śnieg;)
2. Ulubiona pora dnia
rano, wieczór, we dnie , w nocy....;)
3. Ubranie w którym mieszkasz

zimno, zimno, zimno....najlepsze są ciepłe skarpety Męża;)



4. Coś nowego
teraz muszę uzupełniać;)

5. Właśnie tęsknisz za...
Bałtyk zimą
6. Piosenka która za Tobą chodzi
w dniu dzisiejszym zasłyszana z głowy wyjść nie chce....jak najbardziej za mną chodzi;)

7. Nagłówek tygodnia

8. Najlepszy moment tygodnia

zaraz cały dom będzie pachniał świeżym chlebkiem;)

19. Kim chciałaś być jako dziecko
do dzisiaj nie rozumiem dlaczego Mama mówiła, że to nie jest dobry zawód?;)
10. Nigdy nie rozstaje się z ....
w sercu noszę...
11. Co można znaleźć na Twojej liście życzeń
taką pamiątkę z Kanady sobie wymysliłam;)
12. Twoja miłość od pierwszego wejrzenia
ślipka Filusia:)


14. Coś co robisz przez cały czas
pokazuje, zachwycam się, objaśniam....czasami bez odbioru;)
14. Zdjęcie tygodnia
siedmiomilowe buty.....no i faceci w rajtuzach są sexi;)

15. Ulubione słowo, wyrażenie.....

KOCHAM CIĘ


16. Najlepszy moment roku.....
dopiero nastąpi...szczegóły wkrótce;)

17. Ktoś kto Cię potrafi uszczęsliwić
zawsze i wszędzie:)


Było to dla mnie nie lada wyzwanie, ponieważ sprzęt odmawiał współpracy...bądż blogger, nie wiem....
Podobne wpisy widziałam już u wielu osób i nie mam pomysłu kogo typować, więc jeśli wola....:)











środa, 13 lutego 2013

Krótki post o miłości:)

pierwsze chwile....moje ulubione

Kocham...
Kocham i powtarzam to milion razy dziennie,...do znudzenia;
Kocham rano, wieczorem a i w nocy;
Kocham gdy się usmiechają, ale też  gdy płaczą , krzyczą, obrażają:
Kocham i jestem kochana....

Więc dziękuje...Bogu, światu, losowi? Nie wiem....
Za to, że są ....





wtorek, 12 lutego 2013

"A" jak.......?

Bo każda z nas ma imion wiele,
Zwykłe na codzień, strojne w niedziele...
Przy chrzcie owiane nadziei szalem
Życiem wyryte na nagrobku skale....


Alą byłam od zawsze w rodzinnym domu... " Ala ma kota"...
Czasami Aluńką , kiedy Mama miło o coś poprosić chciała.
Innym razem  słyszałam śpiewne " Aluuuuuuuuuusia" gdy po cichutku chciałam się wymnknąć z domu niezauważona przez młodsze siostry....nigdy się nie udało. Dzisiaj bardzo lubię to "Aluś" w ich wydaniu...choć już nie tak często dane jest  mi je słyszeć.
 I tylko w ustach starszego Brata "Alka" brzmi  przyjaźnie..Najmilej gdy zaraz potem słyszę  " no przyjeżdzaj już, nie ma się z kim kłócić, pobijemy się trochę"... I tęsknie za tym okrutnie! Choć u nikogo innego " Alka" nie akceptuję... jakoś tak  z brakiem sympatii mi się kojarzy.


W szkole średniej  natomiast poraz pierwszy zostałam  "Alicją". Dumnie tą Alicję nosiłam, bo po cichu odwagi mi dodawała. Wszystko w tym czasie było możliwe...Pewność siebie w tamtych czasach nie uciekała mi pod ławkę...Nawet papierosy z podniesioną głową pod pokojem nauczycielskim paliłam! Phi...co to dla mnie! Lat 18 mam! Szczyt dorosłości! Praktyki w hotelach nad morzem....kolejne "egzaminy dojrzałości", pt. Jak nie zgłupieć do końca w tej szczenięcej aurze?

Taka wyszczekana Alicja pojechała do " dużego" miasta na studia i ...."Alutkiem" została! Z prowincji troszeczkę...Stałam na chodniku czekając na zielone światło i buzię rozdziawiałam ze zdziwienia! "Mamo, kobieta tramwaj prowadzi!!!!!!!!!!!!!" Nie było na początku tak odważnie i do przodu! Miałam jednak szczęście poznać wspaniałe dziewczyny które pomogly mi się tam odnależć... i to Alutek już oswojone zostało:) I choć z wielu,  różnych przyczyn nie szalałam jak na studentkę przystało, to miło wspominam rozdziął zatytułowany "Alutek w wielkim mieście".

Coś musi być na rzeczy....Nazywają nas tak jak się czujemy , jak pozwalamy by nas odbierano...
 Początki w Walii też nie należały do najprostszych i moja przybrana Mama również mnie Alutkiem nazywała, a przyjaciółka do dzisiaj Alunia, tak z uczuciem....Dla kolegów z pracy byłam Ali, że niby bardziej po męsku?
Anglicy mówli Alice, nie chciało im się języka na Alicja plątać....i tutaj ukłon w stronę Irkandczyków - oni wypowiadali bezbłędnie! Jedno imię....

Mąż  natomiast nie używa imienia mego na daremno;) Dla niego jestem Kochanie, od zawsze niemal...Dla mnie to też wygodne było , zwłaszcza na początku... Alipio mi nie brzmiało:) Chyba dwa lata się przekonywałam, żeby zwracać sie do niego po imieniu;) W jego ustach Kochanie brzmi jak moje drugie imię...a jak chce mi dokuczyć, to Alka woła! Lekcja dla mnie , żeby nie mówić mu czego nie lubię! Wykorzysta jak tylko nadarzy się okazja...

Filipka pewnie też nauczy! Ale ten mężczyzna wszystko może ....do czasu bynajmniej! Uwielbiane "Musia" się skończyło, teraz częściej jestem poprostu Mama, ostatnio z upodobaniem Mummy....Jeśli ktoś się go zapyta mówi , że Mama Alicja...Rzecz jasna w jego wydaniu  każdą z form uwielbiam, rozpływam się i zachwycam!

Kim jestem dla siebie samej? Najczęściej chyba Alicją...tak lubię. Może odwagi sama sobie dodaję , możę powagi? Może dlatego, że takie właśnie imę wybrał dla mnie Tata? Panią Alicją w białym fartuchu byłam w jego planach..tak jak ukochana starsza kuzynka.

Czasami jednak chcę być małą Alunią.... uciec, schować się w  kąciku, popłakać...poczekać , aż ktoś przyjdzie i  przytuli! Może zamknąć oczy  i udawać, że mnie tu nie ma....jak często robiłam w dzieciństwie.  Odkąd mam synka  ciężko o takie chwile....Ja mam pocieszać i przytulać, być dorosła...bo taka też jestem!
 Alunia jest dzieckiem schowanym w starzejącej się  głowie...czasami zastuka, zapuka....przypomni , że wciąż tam jest! Alicją ją wtedy przegoni i  tak jak teraz,  czuwa wytrwale przy łóżku gorączkującego Filipka....bo to jej zadanie, powinność i serca potrzeba!
 Alunia niech zmyka stad ze swoim strachem i paniką, bo miejsca mało.....
No dobrze....niech wróci na chwileczkę gdy Mąż z pracy przybędzie;)


I cały czas szukam drzwi do rozdziału pt. " Alicja w Krainie Czarów" ....;)