Avo...

Szampon? Odżywka?
O co tutaj chodzi?
Jeszcze nie nałożyłam odżywki? Ale chyba ją otwierałam?
Może ją nałożyłam bez użycia szamponu?
Nie ma wyjścia....
Zaczynam od nowa. Myję włosy szamponem, nakładam odżywkę i kolejne 5 minut.
Nie pierwszy raz  nie pamiętam....
Stoję pod prysznicem, woda stanowczo za gorąca i tylko jej szum słychać...
Moja świątynia dumania...
Moje pięć minut...tylko ja i Ja!
Potrzebne mi jak powietrze...Odkąd urodzil się Filip, prysznic to jedyne miejsce gdzie jestem sama...Nie pilnuję, nie uważam, nie nasłuchuję.
Przecież nawet w nocy sprawdzam po kilka razy czy oddycha, czy przykryty, czy nóżki nie wystają....
A tutaj jestem sama ze swoimi myślami...

Dzisiaj jest ze mną Ona.
Kobieta o której pisałam tutaj.
Macocha mojego Męża - określenie tak do niej nie pasujące .
Mae ( czyt. Maj, Mama) , Madrinha ( Matka Chrzestna), Avo Lourdes ( Avo - Babcia)....
Jest ze mną bo już jej nie ma....

Pamiętam doskonale moje pierwsze z nią spotkanie....
Stres mi troszkę towarzyszył, pierwszy raz w Portugalii, pierwszy raz miałam spotkać rodzinę Alipio, nie mówię po portugalsku, wszyscy lubią jego byłą żonę...
Weszłam do wielkiej kuchni i wszystko minęło!
Tam każdy czuję się jak w domu!
Długi stół, na szesnaście osób, fotel dla dziadka, pies na fotelu, papuga na ścianie...
I ona wśród garnków i talerzy:)
Już przepadłam!
Portugalskim zwyczajem dwa całusy na powitanie dla każdego.
Brat zagaduje po angielsku, Dziadek na migi, a Babcia juz stół obrusem nakrywa!
Bo obrus musi być na stole w trakcie posiłku! Mały, na pół stołu, w czasie śniadania i podwieczorku, duży przy obiedzie i kolacji....
Dziadek siada u szczytu, Babcia z jego lewej strony, mój Mąż jako najstarszy syn, obecny w domu ,z prawej!  I ja swoje miejsce przy Mężu dostałam i już nigdy nie usiąde na innym, bo to jest  mi przypisane;)
Zupa, drugie danie, wino obowiązkowo...
Ziemniaki, ryż i frytki jednocześnie!
Sałata...dla mnie już robi oddzielnie, bo ja octu nie lubię!
Już!  Zjedzone, wspólnymi siłami posprzątane , czas na kawę...
Avo juz ekspres szykuje, podgrzewa maciupeńkie filiżanki do esspreso....
I co chwile patrzy na mnie z uśmiechem i pyta czy lubię?
Szybko załapałam! gostu!gostu! ( czyt. gosztu, lubię)
I Ona najszczęśliwsza na świecie!
I już mnie goste;)

Pięć posiłków dziennie, każdy o ściśle określonej porze, każdy przepyszny!
Całe życie w tej wielkiej kuchni ! I my tam wszyscy...
I porządek nienaganny!
Jak Ona to robiła?
Kuchnia do palenia węglem, taka koza, z cyny czy aluminium, nie wiem....wyszorowana na wysoki połysk! Codziennie używana a wygląda jak nowa!
Bo kuchenka najważniejsza!
Mogą być naczynia w zlewie, ale kuchenka musi być czysta!Mój Mąż jest identyczny:)
Z podłogi można jeść, sypialnie przygotowane, w łazienkach ręcznie zrobioną koronką przyozdobione ręczniki...

I w tym wszystkim Avo, zawsze uśmiechnięta!
Woła papugę...żeby w końcu mi pokazała, że umie mówic! Stara jest i teraz zima, to śpi cały czas!
Wygląda przez okno  czy psy się nie kręcą ?Te głodne...trzeba im resztki jedzenia znieść na dół! I mleko dla kotów koniecznie!
Przy oknie linka z haczykiem. Rano świeży chleb i bułki z piekarni przywiozą , woreczek zaczepią na haczyk i  jest na śniadanko!
Nogi już ją bolą na pierwsze pietro cały czas chodzić!Więc linka bardzo się przydaje....a i okno  to kontakt ze światem! Z sąsiadami porozmawia , z listonoszem...
Już nalała zupy w pojemnik i wciska Alipio do rąk, żeby zniósł na dół, do sąsiadów!
Idź, dzieciaki zjedzą , tą lubią! Często pytają o Ciebie...idź, porozmawiaj!
Później pójdziemy po wodę do źródełka, bo jej już ciężko! A ta woda dużo lepsza niż ta ze sklepu.
W międzyczasie opowiada co tam nowego w portugalskiej polityce, jakie ceny w sklepach...
I czy na zakupy ją zabierzemy? Samochodem, bo ona tak lubi do ludzi...I do fryzjera  na tą  okazję pójdzie i paznokcie pomaluje!

Co slychać u Jorga? Co u Fernandy? O Elsę się tak martwi....
Ines taka cudna, wnusia malutka!
Tylko prawnuczki Izabeli nie widziała jeszcze, bo ona w Anglii się urodzila...
O każdego się martwi....
Siedmioro dzieci, trzynaścioro wnucząt, pięcioro prawnucząt! Jeszcze ich żony i mężowie...
A ona tylko jednego syna urodziła, który ani żony ani dzieci nie ma...
Choć różnie bywało, wszystkich kocha po równo!
 A najbardziej kocha Dziadka!
Bo jak inaczej wytłumaczyć fakt, że  wdowca z szóstka dzieci poślubiła?
Dom im stworzyła wspaniały i serce oddała....i siebie!

Urodziła się w pierwszy dzień wiosny, odeszła w Walentynki....
Płaczę i ja...Choć parę razy w życiu  ją widziałam.
 Liczylismy się z odejściem Dziadka, a to ona, jego najwytrwalsza opiekunka, odeszła pierwsza!
Starzy ludzie umierają...takie życie! Mimo tej prawdy oczywistej, łzy do oczu naplywają.....
Nie będzie już tego domu, tej kuchni, tego uśmiechu i miłości wypisanej na twarzy...
Nie zaśpiewa Filipowi portugalskiej kołysanki, nie zrobi ulubionego deseru dla jego Mamy, a Tata nigdy już nie napije się jej likieru kawowego i nie wyje ukradkeim marmolady!
Prawdziwej, z owoców marmelo...
Papuga już z pewnoscią się więcej nie odezwie....
Cała ulica odczuje stratę! Sąsiedzi, dzieci, psy, koty!
Ona serce miała dla wszystkich!
I tak jak umiała najlepiej je oddawała....z jedzeniem, z uśmiechem, z piosenką!

Dla naszego syna zostaną nasze  wspomnienia Avo Lourdes...
I  dom próbujemy  mu stworzyć, taki jak ona dla nas wszystkich tworzyła....z zawsze czysta kuchenką....

Klika zdjęć z portugalskich wakacji....

stół w kuchni Avo Lourdes..w roli głównej laitao, pieczone prosię, tylko na specjalne okazje! 

widok z ulicy;)

księżniczka i jej wieża:)

                            

                      

                                 

festwial  średniowieczny, Santa Maria de Feira